Gangandi
Myndlistarsýningar er hugmynd myndlistarkonunnar Unnar G. Óttarsdóttur og var
fyrsti gjörningurinn framin á Akureyri
2006. Sýningin var staðsett við sjóinn.
Á árunum
2009-2010 var meðlimum í listamannahópnum Súpunni boðið að sýna eigin sjálfsmyndir
í Gangandi Myndlistarsýningu. Sýningarrýmið var gönguleiðin frá Kaffistofunni á
Hverfisgötunni í Reykjavík að SÍM húsinu í Hafnarstræti og leiðin frá Boxinu á
Akureyri að kirkjunni og þaðan á Ráðhústorgið og til baka að Boxinu.
Af þessum
gjörningum fæddist fossagangan sem var framin í Haffjarðará á Snæfellsnesi, á
Akureyri og í Reykjavík. Þá hófst samstarf um Fossagöngu milli listakvennanna
Unnar Óttarsdóttur og Dagrúnar Matthíasdóttur og fleirum boðið að sýna í
Fossagöngunni á Akureyri. Sýningin gekk
á milli Mjólkurbúðarinnar og Hofs þar sem hún var færð á milli
sýningarrýma og lauk í listagilinu á 150 ára afmælishátíð Akureyrarbæjar.
Sýningin
útvíkkar þannig sýningarstaðina með gjörningi Fossagöngunnar sem framin er í
formi Gangandi myndlistarsýningar. Gjörningurinn hefur farið þannig fram að
verkin voru tímabundið færð út fyrir sýningarrýmið þegar gengið var með þau um
stræti og torg með ljósmyndara í fylgd sem skrásetti gjörninginn. Undir
verkunum sem tekin voru niður voru önnur minni verk sem koma í ljós þegar
stærri verkin eru tekin niður. Þá er sýningarrýmið aldrei autt á meðan
Fossagangan fer út meðal fólksins. Í lok gjörningsins var verkunum komið fyrir
aftur í sýningarrýminu. Skrásetning gjörningsins var einnig sýndur.
Gjörningurinn Gangandi myndlistarsýning hafa þá hugmynd að leiðarljósi að
listin nálgist og mæti almenningi.
Fossagangan
brúar bilið milli málverksins, náttúru og samfélags með sýningu og gjörningi
þar sem hugmyndin hefur það að leiðarljósi að nálgast og mæta almenningi á
förnum vegi. Einskonar samtal milli listaverka, fólks og náttúru.
Gömlu meistararnir máluðu úti í náttúrunni. Bilið á milli manns og
náttúru hefur breikkað. Verkin sem sýnd verða í Fossagöngunni hafa verið sýnd
úti í náttúrunni og hefur Fossagangan þá hugmynd að leiðarljósi að maður,
myndlist og náttúra mætist.
Vatnið, mannsandinn og tjáning manna á meðal fossar
áfram, stíflast eða höktir. Virkjun fossa á Íslandi hefur verið mótmælt
síðastliðin ár. Í stað mótmælagöngu er sýningin Fossaganga meðmælaganga og óður
til fossa og náttúrunnar almennt þar sem gengið verður í fossafylkingu um götur
og torg
Listasafnið á Ísafirði / Gamla sjúkrahúsinu / 5. október – 9. nóvember 2013
Unnur Óttarsdóttir Dagrún Matthíasdóttir
Myndlistasýningin Fossaganga opnar í Listasafni Ísafjarðar – Gamla Sjúkrahúsinu laugardaginn 5.október. Unnur Óttarsdóttir og Dagrún Matthíasdóttir sýna fossamálverk og fremja gjörninginn Fossagöngu sem er í formi Gangandi myndlistarsýningar. Málverkin verða tímabundið færð út fyrir sýningarrýmið þegar gengið verður með þau um götur og torg Ísafjarðar sem eru mikilli nálægð við náttúruna. Sýningarstjóri og höfundur gjörningsins er Unnur Óttarsdóttir.
Vatnið, mannsandinn og tjáning manna á meðal fossar áfram, stíflast eða höktir. Virkjun fossa á Íslandi hefur verið mótmælt síðastliðin ár. Í stað mótmælagöngu er sýningin Fossaganga meðmælaganga og óður til fossa og náttúrunnar almennt þar sem gengið verður í fossafylkingu um Ísafjörð.
Verk eftir Unni Guðrúnu Óttarsdóttur valin til þátttöku á haustsýningu Edviks Konsthall.
Sýningin er opin til 10. nóv 2013.
Í dómnefnd sátu Tomas Nanne Sandberg, Ronny Andersson og Ola Rören. Edvik Konsthall er sýningarstaður í Sollentuna, í nágrenni Stokkhólms sem leggur áherslu á sænska og alþjóðlega samtímamyndlist.
Verkið Fossaganga samanstendur af olíumálverkum af
fossum með grófri áferð og íslensku hrauni. Hluti af verkinu er gjörningur í
formi gangandi myndlistarsýningar þar sem verkin eru tímabundið færð út
fyrir sýningarrýmið þegar gengið er með þau um náttúruna. Fossagangan
hefur þá hugmynd að leiðarljósi að myndlistin nálgist og mæti almenningi í
listasölum og á götum úti.
Bilið á milli manns og náttúru hefur breikkað. Málverkin hafa verið sýnd úti í náttúrunni og hefur Fossagangan þá hugmynd að leiðarljósi að maður, myndlist og náttúra mætist. Vatnið, mannsandinn og tjáning manna á meðal fossar áfram, stíflast eða höktir. Virkjun fossa á Íslandi hefur verið mótmælt síðastliðin ár. Í stað mótmælagöngu er sýningin Fossaganga meðmælaganga og óður til fossa og náttúrunnar almennt þar sem gengið var í fossafylkingu um náttúruna.
Í verkinu Gangandi myndlistarsýning (2006), sýndi ég málverk undir berum himni, fjarri hefðbundnum sýningasal eða hvíta kubbnum sem virkar á suma sem óskiljanlegur fílabeinsturn. Hugmyndin var að færa myndlistina út og nær áhorfandanum og minnka þannig bilið á milli listar og almennings. Málverkin fjölluðu um náin tengsl. Um var að ræða mynd sem ég málaði af mér og móður minni þar sem við mynduðum ánægjuleg tengsl og aðra mynd af mér og ömmusystur minni sem gætti mín þegar ég var barn og var mér kær. Markmiðið var að í verkinu gæti myndlistin og áhorfandinn átt í ánægjulegum, nánum tengslum líkt og tengslin sem fjallað er um í málverkunum. Ég leitaðist við að mynda nálægð á milli áhorfandans og myndlistarinnar m.a. með því að færa verkin út í umhverfi samfélagsins og almennings.
Þátttaka myndlistarmannsins í Gangandi myndlistarsýningu gerir myndirnar lifandi þar sem svo virðist sem málverkin hafi fætur sem hreyfa verkið á milli staða. Auðveldara gæti reynst fyrir suma áhorfendur að mynda þannig tengsl við „lifandi“ verk þar sem listamaðurinn er á staðnum í eigin persónu fremur en við málverk í sýningasal.
Í framhaldi af Gangandi myndlistarsýningu (2006) bauð ég nokkrum samstarfskonum mínum að taka þátt í samskonar verki eða Gangandi myndlistarsýningu (2009). Sú sýning fór þannig fram að sama dag sýndum við bæði í Kaffistofunni Nemendagalleríi Listaháskólans við Hverfisgötu og í SÍM salnum við Hafnarstræti. Á opnunardeginum gengum við á milli sýningastaðanna með sjálfsmyndir sem hver og ein hafði málað af sér. Þannig teygði sýningin sig á milli hefðbundinna sýningastaða og út til almennings sem horfði í mörgum tilfellum furðulostinn og með ánægjusvip á fimm miðaldra konur þramma með sjálfsmyndir niður Hverfisgötuna, inn Austurstræti, inn á Austurvöll þar sem mótmæli fóru fram og að lokum að SÍM sýningasalnum í Hafnarstræti. Viðbrögð fólksins gáfu þannig til kynna þátttöku þess. Seinna hitti ég einn af áhorfendunum sem sagðist hafa tengt gjörninginn við mexíkanska líkfylgd. Af þessum viðbrögðum dró ég þá ályktun að viðkomandi hefði tekið þátt í verkinu á opinn hátt.
Á sýningunni Fossaganga voru sýnd olíumálverk af fossum með grófri áferð og íslensku hrauni. Hluti af sýningunni var gjörningur í formi Gangandi myndlistarsýningar þar sem verkin voru tímabundið færð út fyrir sýningarrýmið þegar gengið var með þau um götur og torg Akureyrar. Fossagangan hefur þá hugmynd að leiðarljósi að myndlistin nálgist og mæti almenningi í listasölum og á götum úti.
Bilið á milli manns og náttúru hefur breikkað. Verkin sem sýnd eru í Fossagöngunni hafa verið sýnd úti í náttúrunni og hefur Fossagangan þá hugmynd að leiðarljósi að maður, myndlist og náttúra mætist. Á sýningunni var myndband sem sýndi verkin á ferðalagi úti í náttúrunni.
Vatnið, mansandinn og tjáning manna á meðal fossar áfram, stíflast eða höktir. Virkjun fossa á Íslandi hefur verið mótmælt síðastliðin ár. Í stað mótmælagöngu er sýningin Fossaganga meðmælaganga og óður til fossa og náttúrunnar almennt þar sem gengið var í fossafylkingu um Akureyri.
